Maria Agnieszka BALICKA urodziła się w Kobyłce 8 września 1943 r.
Była absolwentką Liceum Ogólnokształcącego im. Klementyny z Tańskich Hoffmanowej, a następnie Wydziału Filologii Polskiej Uniwersytetu Warszawskiego, gdzie uzyskała tytuł magistra filologii polskiej.
Swoje życie zawodowe związała z edukacją, pracując przez lata jako nauczycielka języka polskiego w warszawskich szkołach kolejowych.
Zamiłowanie Marii Balickiej do literatury zaowocowało zaangażowaniem się całym sercem
w popularyzowanie postaci skazanego na zapomnienie historyka, pisarza, publicysty i polityka Stanisława Ryszarda Szpotańskiego (1880-1936), który w Kobyłce spędził ostatnie lata życia. Chętnie o nim opowiadała i pisała. Dbała także o jego grób, znajdujący się na miejscowym, Starym Cmentarzu w Kobyłce.
To z inicjatywy Marii Balickiej rok 2016 w Kobyłce ogłoszono Rokiem Stanisława Ryszarda Szpotańskiego, a pisarz został wtedy patronem jednej z ulic na Stefanówce.
Maria Balicka z domu rodzinnego wyniosła szacunek do historii i miejsc pamięci oraz cmentarzy. Była współorganizatorką spacerów po Starym Cmentarzu w Kobyłce i Starych Powązkach w Warszawie, gdzie w listopadowe święta kwestowała przy grobie kolejarza - noblisty, Władysława Stanisława Reymonta (1867-1925).
Przez wiele lat prowadziła liczne spotkania literackie, historyczne i patriotyczne, organizowane najczęściej w Miejskim Ośrodku Kultury i Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kobyłce oraz w Muzeum im. Zofii i Wacława Nałkowskich w Wołominie. Chętnie dzieliła się swoją wiedzą z młodzieżą, emerytami kolejowymi, studentami uniwersytetów trzeciego wieku i słuchaczami Radia dla Ciebie.
Dla mieszkańców Kobyłki Maria Balicka to wieloletnia Sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kobyłka i osoba, która z ogromną troską i pieczołowitością zajmowała się propagowaniem historii Kobyłki. Była autorką lub współautorką takich publikacji, jak:
- "Cmentarz parafii Świętej Trójcy w Kobyłce" (2003),
- „Jak to ze szkołą i nie tylko w Kobyłce było” (2005)
- „Władysław Stanisław Reymont - pomocnik dozorcy plantowego, laureat literackiego Nobla" (2005),
- "Kobyłka, migawki pamięci" (2006)
- „Stanisław Szpotański – zapomniany pisarz” (2007).
Była także autorką jednego z aneksów do albumu „ Kościół wspaniały, który mógłby stać w Rzymie” (2009).
Maria Balicka przez lata opublikowała także wiele artykułów prasowych, w tym m. in.:
- „Cmentarz parafii w Kobyłce – mogiły o wartości historycznej” („Nasz Głos”, 1999)
- „Kobyłka – nasza mała ojczyzna” („Nasz Głos”, 2005)
- „Ofiary Katynia: Podporucznik Pawłowicz – mieszkaniec Kobyłki” („Dobry Znak”, 2009)
- „Co łączy Gawędy Warszawskie z Kobyłką” („Dobry Znak”, 2009).
Za szczególne osiągnięcia w pracy dydaktycznej i wychowawczej otrzymała m in.:
- nagrody Ministra Oświaty i Wychowania: I stopnia w roku 1974, II stopnia w roku 1979 i nagrodę specjalną w roku 1984;
- w roku 1993, nagrodę Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej I stopnia
Ponadto, Maria Balicka wyróżniona została także:
- srebrną odznaką Za zasługi dla Warszawy (1980)
- Złotym Krzyżem Zasługi (1987)
- Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1993)
- medalami: XXV lat NSZZ „Solidarność” Kolejarzy (2005), XXV lat „Solidarności” Regionu Mazowsze (2010).
Maria Balicka zmarła 3 września 2020 r., zaś uroczystości pogrzebowe odbyły się 8 września, w dniu jej 77. urodzin. Po mszy żałobnej w Bazylice p.w. Świętej Trójcy w Kobyłce, jej ciało przewieziono na Cmentarz Bródzieński w Warszawie, gdzie spoczęła w kwaterze 38D-5-25.
Dnia 28 czerwca 2013 r. Rada Miejska w Kobyłce, w uznaniu zasług dla miasta Kobyłka, nadała Pani Marii Balickiej HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA KOBYŁKA.
Po blisko 10 latach od wspomnianego wydarzenia, 2 czerwca 2023 r. Rada Miasta Kobyłka,
na uroczystej sesji, przyjęła uchwałę w sprawie nadania ciągowi pieszo – rowerowemu w sąsiedztwie Publicznej Szkoły Podstawowej z Oddziałami Sportowymi nr 3 im. Karola Wojtyły nazwy „ZAUŁEK MARII BALICKIEJ”.
Stanisław Bielewicz urodził się ur. 14 stycznia 1941 r. w Wołominie.
Od najmłodszych lat związany był ze sportem; początkowo jako piłkarz Huraganu Wołomin,
a następnie Stali FSO Warszawa i Budowlanych Wołomin.
Jako miłośnik sportu, grając jeszcze w piłkę nożną zainteresował się podnoszeniem ciężarów. Jesienią 1962 r. wraz z ówczesnym sekretarzem Rady Powiatowej L.Z.S. oraz miłośnikiem podnoszenia ciężarów Jerzym Girfterem reaktywował w Wołominie sekcję podnoszenia ciężarów i został jej pierwszym zawodnikiem. W roku 1964 dobrze funkcjonująca sekcja zgłosiła swój akces do rozgrywek klasy “B” Mazowieckiego Okręgowego Związku Podnoszenia Ciężarów. Rok 1966 to już pasmo sukcesów indywidualnych zawodników L.Z.S.-u Wołomin w zawodach wojewódzkich
i ogólnopolskich, a Stanisław Bielewicz plasował się wtedy wśród najlepszych zawodników w kraju i obok Wojciechowskiego był drugim zawodnikiem L.Z.S. Wołomin w kadrze narodowej, w której był do 1971 r.
Stanisław Bielewicz podnoszenie ciężarów uprawiał przez 10 lat. Odniósł w tym czasie wiele sukcesów, zdobywając medale zarówno na Mistrzostwach Mazowsza, Mistrzostwach Zrzeszenia L.Z.S. oraz Mistrzostwach Polski Seniorów, jak też rekordy klubowe. Jako członek kadry narodowej był uczestnikiem międzynarodowych meczów zarówno w kraju jak i zagranicą. Uprawiając podnoszenie ciężarów uzyskał także stopień instruktora, a następnie sędziego w tej dyscyplinie sportu.
W lakach 70. XX w., po zakończeniu kariery zawodowej, Stanisław Bielewicz zajął się trenowaniem młodzieży oraz aktywną działalnością w Mazowieckim Związku Podnoszenia Ciężarów, gdzie piastował funkcję Przewodniczącego Komisji Sędziowskiej. W tym czasie został także sekretarzem Komisji Sędziowskiej oraz członkiem Komisji Rewizyjnej przy Polskim Związku Podnoszenia Ciężarów. Stanowisko Sekretarza Komisji Sędziowskiej piastował przez 20 lat. Aktywność społeczna w związku pozwoliła mu podnieść swe umiejętności sędziowskie, by w 1981 r. zdać egzamin na sędziego międzynarodowego II kategorii, a w 1988 r. na sędziego międzynarodowego kategorii I.
Jako aktywny sędzia prowadził ponad 50 zawodów międzynarodowych, zarówno w kraju jak
i zagranicą, w tym między innymi imprezy rangi Mistrzostw Europy i Świata. Po uczestnictwie jako sędzią w ponad 500 turniejach wycofał się z czynnego sędziowania i zajął w pełni pracą trenerską.
Jako trener Zrzeszenia L.Z.S. wychował wielu medalistów zarówno mistrzostw Zrzeszenia jak też Mistrzostw Polski. Po formalnym przeniesieniu sekcji podnoszenia ciężarów ze Zrzeszenia L.Z.S. do Huraganu Wołomin został działaczem sportowym tego klubu, będąc dwie kadencje w jego Zarządzie, w tym jedną jako wiceprezes ds. sportowych.
Od 1999 r., z chwilą otwarcia w klubie MKS Wicher w Kobyłce profesjonalnej siłowni, Stanisław Bielewicz został w tym klubie instruktorem kulturystyki i wyciskania sztangi leżąc oraz trójboju siłowego. W 2003 r. zarejestrował stworzoną przez siebie sekcję w Polskim Związku Kulturystyki Fitness i Trójboju Siłowego. W tym czasie trenowani przez Stanisława Bielewicza zawodnicy zdobywali liczne medale zarówno na mistrzostwach krajowych, europejskich jak i światowych, ustanawiając przy tym również rekordy kraju.
W okresie od 2003 r. do końca 2016 r. trenowani przez Stanisława Bielewicza zawodnicy sekcji trójboju siłowego i wyciskania sztangi leżąc zdobyli na mistrzostwach w Polsce i zagranicą łącznie 252 medale, w tym 116 złotych, 69 srebrnych i 67 brązowych.
Wychowankowie Stanisława Bielewicza, głównie w grupie juniorów, poprawiali ponad 100. krotnie rekordy Polski, a na Mistrzostwach Europy i Świata zdobyli odpowiednio 5 i 11 medali.
Jako trener sekcji trójboju siłowego i wyciskania sztangi leżąc Stanisław Bielewicz na różnego rodzaju turniejach aż 36 razy odbierał puchary, za miejsca w punktacji drużynowej, w tym 18 razy za I miejsce.
Za pracę zawodową oraz wieloletnią aktywność sportową, jako „człowiek sportu”, Stanisław Bielewicz uhonorowany został licznymi nagrodami i odznaczeniami, w tym m. in.:
- Srebrnym Krzyżem Zasługi
- Dyplomem Brązowym Europejskiej Federacji Podnoszenia Ciężarów
- Złotą i Brązową Odznaką Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej
- Dyplomem Ministra Edukacji Narodowej
- Nagrodą Indywidualną Pierwszego Stopnia Ministra Sportu i Turystyki (2010 r.)
- Nagrodą Zasłużony dla Warszawy
- Dyplomem Starosty Powiatu Wołomińskiego
- Dyplomem Burmistrza Miasta Kobyłka
- Srebrnym Medalem Polskiego Związku Kulturystyki Fitness i Trójboju Siłowego
W uznaniu zasług dla miasta Kobyłka, dnia 3 czerwca 2022 r. Rada Miejska w Kobyłce, nadała Panu Stanisławowi Bielewiczowi HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA KOBYŁKA.
Mirosław BUJALSKI urodził się 16 września 1955 r. w Wólce Nadbużnej, gmina Ceranów,
woj. mazowieckie.
W roku 1957 przeniósł się wraz z rodziną do Kobyłki i od tamtego czasu jest mieszkańcem naszego miasta.
Mirosław Bujalski od najmłodszych lat aktywnie współtworzył społeczność lokalną uczestnicząc m. in. w działalności grupy młodzieżowej, która pod opieką księży z parafii Św. Trójcy w Kobyłce otaczała opieką, zarówno w Kobyłce jak też w Ossowie, miejsca pamięci dotyczące Bitwy 1920 r.
W latach 80. XX w. Mirosław Bujalski związany był z działalnością lokalnych, zakładowych struktur „Solidarności”, a po 1989 r. współuczestniczył w budowaniu lokalnych struktur samorządowych.
W latach 1990 – 1998 był radnym Gminy Kobyłka, a w latach 1998 – 2002 oraz 2006 – 2010 radnym Powiatu Wołomińskiego. W tym czasie był m. in. inicjatorem i współtwórcą herbu Kobyłki oraz herbu Powiatu Wołomińskiego.
Jako historyk, regionalista oraz miłośnik i znawca dziejów Kobyłki Mirosław Bujalski od wielu lat jest aktywnym propagatorem i inicjatorem zarówno wydarzeń związanych z historią Kobyłki, jak też znanych i cenionych osób, które w tym mieście żyły i tworzyły. W latach 2001 – 2016 był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kobyłka.
Jako miłośnik lokalnej historii i tradycji jest niestrudzonym propagatorem historii rodu Załuskich oraz pomysłodawcą i autorem projektu pomnika BRACI ZAŁUSKICH, stojącego przy Bazylice Św. Trójcy w Kobyłce.
Mirosław Bujalski był jednym z członków komitetu organizacyjnego uroczystych obchodów 200. rocznicy Bitwy pod Kobyłką 25 X 1794 r., która miała miejsce podczas Insurekcji Kościuszkowskiej. Od tego czasu czynnie uczestniczy w kolejnych obchodach tej ważnej i zapomnianej bitwy. Kultywuje także pamięć o tragicznej potyczce Szczepana Filsjeana i pracowników kobyłeckiej fabryki pasów kontuszowych z wojskami Kozackimi podczas Insurekcji Warszawskiej, która odbyła się 17 kwietnia 1794 r.
Efektem wieloletniej działalności Mirosława Bujalskiego w szeregach członków Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kobyłka było zainicjowanie przygotowania, a także autorstwo i współautorstwo 11 publikacji dotyczących dziejów naszego miasta oraz jego ważnych postaci.
Są to m.in. takie wydawnictwa jak:
- „Kobyłka. Migawki pamięci” (Kobyłka 2006)
- „Stanisław Szpotański – zapomniany pisarz” (2007)
- „Bitwa pod Kobyłką. 26 X 1794 r.” (Kobyłka 2014),
- „Biskup Marcin Załuski. Dobroczyńca Kobyłki. Wspomnienie w 250. rocznicę śmierci” (Kobyłka, 2018),
a w ostatnich latach książka
- „Kobyłka i okolice. Zarys historyczny, kulturalny i krajoznawczy” (Kobyłka, 2020).
Mirosław Bujalski był pomysłodawcą i współautorem kilku okolicznościowych wystaw dotyczących historii miasta Kobyłka od początku XX w. po czasy współczesne, w tym m.in. wystawy pn. „600 lat parafii Świętej Trójcy w Kobyłce”.
Za działalność na polu historycznym oraz społecznym i samorządowym Mirosław Bujalski został uhonorowany licznymi odznaczenia i orderami, w tym m. in.:
- Srebrnym Krzyżem Zasługi (2004 r.)
- Srebrnym Medalem Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej (1997 r.)
- Odznaką za Zasługi dla Kombatantów Rzeczpospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych
- Medalem „PRO PATRIA” (2017 r.)
- Odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej”
- Złotym Medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (2020 r.)
W uznaniu zasług dla lokalnej społeczności naszego miasta, dnia 3 czerwca 2022 r. Rada Miejska w Kobyłce, nadała Panu Mirosławowi Bujalskiemu HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA KOBYŁKA.
Oskar Stanisław CZARNIK urodził się 27 grudnia 1937 r. we Lwowie, w domu Leszka i Haliny z domu Chmielowskiej.
W roku 1962 ukończył studia na Wydziale Filologii Polskiej, Uniwersytetu Warszawskiego. Tytuł doktora uzyskał w roku 1979, natomiast stopień doktora habilitowanego, w Instytucie Badań Literackich PAN, w roku 1992. W 2003 r. w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk otrzymał tytuł profesora nauk humanistycznych.
W latach 60. i 70. XX w. Oskar Czarnik był nauczycielem w liceum ogólnokształcącym w Tłuszczu oraz w Technikum Odzieżowym w Warszawie. Od 1969 do 1972 r. był zatrudniony w warszawskich Wydawnictwach Handlu Zagranicznego. W latach 1978 – 2008 pracował w Bibliotece Narodowej
w Warszawie, pełniąc od 2001 r. funkcję kierownika Instytutu Książki i Czytelnictwa Biblioteki Narodowej.
W latach 1995 – 2004, jako nauczyciel akademicki, związany był z Uniwersytetem Łódzkim, gdzie pod jego kierunkiem przygotowane zostały trzy rozprawy doktorskie. Od 2005 r. współpracował z Akademią Świętokrzyską im. Jana Kochanowskiego w Kielcach.
W latach 80. XX w. Oskar Stanisław Czarnik związany był z opozycją antykomunistyczną. We wrześniu 1980 r. wstąpił do NSZZ „Solidarność”, a następnie był członkiem Komitetu Założycielskiego „Solidarności” w Bibliotece Narodowej. Po wprowadzeniu 13 grudnia 1981 r. stanu wojennego,
został na kilka godzin zatrzymany, a po powrocie z aresztu, w kolejnych dniach uczestniczył w strajku pracowników Biblioteki Narodowej. Po zduszeniu strajku był internowany w ośrodkach odosobnienia w Warszawie – Białołęce i w Jaworzu, skąd wyszedł na wolność w kwietniu 1982 r.
Po 1984 r. Oskar Stanisław Czarnik działał w Duszpasterstwie Środowisk Twórczych w Warszawie oraz Duszpasterstwie Internowanych i Uwięzionych, a w kolejnych latach (1986–1989) należał do Rady Duszpasterstwa Ludzi Pracy przy kościele św. Klemensa w Warszawie.
W 1989 r. Oskar Stanisław Czarnik przewodniczył Komitetowi Zakładowemu „Solidarność”
w Bibliotece Narodowej, a następnie już jako wiceprzewodniczący Komitetu Obywatelskiego „Solidarność” w Kobyłce ubiegał się, w kadencji 1990 – 1994, o mandat kobyłkowskiego radnego. Uzyskując ten mandat pełnił następnie funkcję przewodniczącym Rady Miejskiej w Kobyłce.
W 2005 r. profesor Oskar Stanisław Czarnik wyróżniony został odznaką Zasłużony Działacz Kultury, stanowiącą wyraz wdzięczności dla tego kobyłkowskiego literaturoznawcy i twórcy kultury, a jednocześnie lwowiaka z urodzenia.
Od 2007 r. Oskar Stanisław Czarnik został członkiem Warszawskiego Towarzystwa Naukowego; był także aktywnym członkiem Towarzystwa Przyjaciół Miasta Kobyłka oraz Polskiego Towarzystwa Bibliologicznego.
W 2008 r. przeszedł na zasłużoną emeryturę.
W 2014 r., Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, odznaczył Oskara Stanisława Czarnika za zasługi w działalności na rzecz niepodległości i suwerenności Polski oraz respektowania praw człowieka w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej „Krzyżem Wolności
i Solidarności”.
Od wielu lat profesor Oskar Stanisław Czarnik współpracuje z Instytutem Lwowskim i Fundacją ochrony dziedzictwa kulturowego Kresów Wschodnich; jest autorem licznych opracowań dotyczących postaci zasłużonych dla Lwowa. W grudniu 2017 r., podczas obchodów 25. lecia istnienia wspomnianego Instytutu Lwowskiego, został odznaczony medalem za wkład we współtworzenie Rocznika Lwowskiego.
Profesor Oskar Stanisław Czarnik jest autorem wielu publikacji dotyczących kultury literackiej
w Polsce i na wychodźstwie w XIX i XX w., m.in.: „Proza artystyczna a proza codzienna” (Wrocław 1982), „Między dwoma sierpniami. Polska kultura literacka w latach 1944-1980” (Warszawa 1993), „Wybory ideowe i literackie „Robotnika” 1918-1939” (Warszawa 1996), „W drodze do utraconej Itaki. Prasa, książki i czytelnictwo na szlaku Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich (1940–1942) oraz Armii Polskiej na Wschodzie i 2. Korpusu (1941–1946)” (Warszawa 2012), a także „Czas trudnej próby. Wspomnienia z lat 1980-1989” (Warszawa 2022).
W czasie swej wieloletniej pracy zawodowej Oskar Stanisław Czarnik podejmował i podejmuje liczne działania społeczne i edukacyjne, obejmujące zarówno propagowanie tradycji lokalnych i pamięci historycznej regionu, jak też odkrywanie ważnych postaci i miejsc naszego miasta, przez co promuje zarówno Kobyłkę, jak też jej przeszłość. Ważnym tego dowodem są publikacje, które na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat współtworzył oraz wydał. Są to m.in. takie wydawnictwa jak:
- „Kobyłka. Migawki pamięci” (Kobyłka 2006)
- „Bitwa pod Kobyłką. 26 X 1794 r.” (Kobyłka 2014),
- „Kobyłka i okolice. Zarys historyczny, kulturalny i krajoznawczy” (Kobyłka, 2020)
W uznaniu zasług dla lokalnej społeczności naszego miasta, dnia 2 czerwca 2005 r. Rada
Miejska w Kobyłce, nadała Panu Profesorowi Oskarowi Stanisławowi Czarnikowi HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA KOBYŁKA.
Natalia Barbara KAMIŃSKA urodziła się 3 lipca 1916 r. w Garwolinie, w rodzinie Feliksa Radomyskiego i Katarzyny z domu Kotlarskiej.
Szkołę podstawową oraz gimnazjum ukończyła w Garwolinie. W tym czasie prowadziła aktywną działalność w lokalnej drużynie harcerskiej w stopniu zastępowej.
Natalia Kamińska w roku 1936 zdała maturę i rozpoczęła studia na Uniwersytecie Warszawskim,
na Wydziale Humanistycznym. Podczas studiów realizowała się zawodowo prowadząc, jako kierowniczka, Świetlicę Żołnierską w 1 Pułku Strzelców Konnych w Garwolinie.
Wybuch II wojny światowej mocno skomplikował jej młodzieńcze marzenia i plany życiowe; rozpoczęła jednak wtedy dość aktywną działalność społeczną. Razem z Zofią Ligocką, dyrektorką gimnazjum w Garwolinie organizowała dla absolwentek tej szkoły kurs o zachowaniu się i pomocy ludności w czasie nalotów.
W październiku 1939 r. Natalia Kamińska złożyła przysięgę i wstąpiła w szeregi Związku Walki Zbrojnej. Podjęła wtedy pracę w sekcji wywiadu, a nieco później funkcję łączniczki komendanta obwodu linii Garwolin – Łucznica.
W lutym 1942 r. Związek Walki Zbrojnej został przekształcony w Armię Krajową; wtedy to Natalia Kamińska złożyła przysięgę w nowopowstałej formacji i została mianowana porucznikiem.
Niestety w lipcu 1942 r. „życzliwy władzy” mieszkaniec doniósł na posterunek Gestapo o istnieniu w Garwolinie grupy konspiracyjnej. Już 17 lipca tegoż roku do Garwolina przyjechał oddział Niemców z gotową listą osób przewidzianych do aresztowania. Natalia Kamińska ostrzeżona w ostatniej chwili o niemieckiej łapance opuściła Garwolin i po nocy spędzonej nad rzeką Wilgą dotarła najpierw do Pilawy, a następnie koleją do Warszawy.
W stolicy Natalia Kamińska zgłosiła się na konspiracyjny punkt kontaktowy przy ul. Chmielnej
i po dwóch tygodniach „odpoczynku” skierowana została do Mińska Mazowieckiego, z poleceniem zorganizowania na tym terenie jako komendantka, siatki Wojskowej Służby Kobiet.
Po stworzeniu stosownych struktur, pod pseudonimem „Gołąb”, a następnie „Mewa” wspólnie
ze swym oddziałem organizowała szkolenia sanitariuszek oraz łączniczek, a także przygotowywała zapasy leków i żywności oraz broni dla partyzantów. Wspierała także przerzuty do Warszawy Cichociemnych; kiedy zaś to było niemożliwe, tworzyła dla nich tzw. bezpieczne punkty czasowego pobytu.
Po rozpoczęciu Akcji BURZA Natalia Barbara Kamińska została skierowana do miejscowości Kluki, a później do Chmielowa, gdzie prowadziła punkt informacyjny dla wszystkich działających w tym czasie oddziałów wojskowych oraz punkt gospodarczy dla komendy obwodu. Po zakończeniu Akcji BURZA przez pewien czas, by nie zostać aresztowaną i wywiezioną na Sybir, ukrywała się w różnych okolicznych ośrodkach i bezpiecznych punktach konspiracyjnych.
W 1945 r., po zakończeniu wojny, Natalia Kamińska nawiązała kontakt z jednym z członków podziemia, inspektorem ds. oświaty w Mińsku Mazowieckim i dzięki niemu podjęła pracę jako nauczycielka w miejscowości Subkowy, koło Tczewa. Nastepnie przeniosła się do Otwocka, a potem do Kobyłki, gdzie zamieszkała na stałe.
W 1961 r. Natalia Barbara Kamińska skończyła ponownie studia na Uniwersytecie Warszawskim i podjęła pracę w Gimnazjum Telekomunikacyjnym w Warszawie.
W tym czasie Natalia Barbara Kamińska związała się ze Światowym Związkiem Żołnierzy Armii Krajowej. Przez dwie kadencje była członkinią Zarządu Głównego tego związku i pełniła w nim funkcję Sekretarza. Przez wiele lat pełniła także funkcję Przewodniczącej Warszawskiego Koła Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej, Obwodu „Mewa - Kamień”.
Ostatnie lata życia Natalia Barbara Kamińska spędziła w Kobyłce, gdzie pracowała nad udokumentowaniem działalności polskiego podziemia na terenie Mińska Mazowieckiego.
Dnia 23 maja 2007 r. Rada Miejska w Kobyłce, w uznaniu licznych zasług na polu walk
o niepodległość oraz kultywowanie pamięci o polskich bohaterach, nadała Pani Natalii Barbarze Kamińskiej HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA KOBYŁKA.
Natalia Barbara Kamińska zmarła w Kobyłce dnia 8 stycznia 2017 r., a pochowana została na cmentarzu parafialnym w rodzinnym Garwolinie.
Ksiądz Kazimierz KONOWROCKI urodził się w Brzezinach, 6 kwietnia 1917 r.
Był jednym z siedmiorga dzieci Józefa i Agaty z domu Malesa, właścicieli gospodarstwa rolnego.
Szkołę podstawową ukończył w Brzezinach, zaś gimnazjum w Mińsku Mazowieckim.
W 1937 r. wstąpił do Seminarium Duchownego w Warszawie, a święcenia kapłańskie otrzymał z rąk księdza biskupa Antoniego Szlagowskiego, 19 czerwca 1943 r.
W swej pracy duszpasterskiej był wikariuszem m. in. w parafiach: w Zdunach (1943-1945), Raszynie (1946-1950), Jadowie (1950), a także w Warszawie-Żoliborzu w parafii św. Stanisława Kostki (1950-1954). W tym czasie, w roku 1950, ukończył studia na wydziale Prawa Kanonicznego Uniwersytetu Warszawskiego, otrzymując tytuł magistra teologii.
Od roku 1958 do 1969 był proboszczem parafii w Jeziórce koło Grójca i wicedziekanem dekanatu grójeckiego.
W czerwcu 1968 r. obchodził uroczyście Jubileusz 25-lecia święceń kapłańskich, a w roku 1969 został mianowany proboszczem parafii w Kobyłce. Ksiądz Prymas Stefan Wyszyński obok pracy duszpasterskiej zlecił mu wtedy trzy ważne zadania: odbudowę zniszczonej w czasie insurekcji kościuszkowskiej wieży kobyłkowskiego kościoła parafialnego, ocalenie i zadbanie o kaplicę i cmentarz żołnierzy poległych w 1920 w bitwie pod Ossowem, a także wydzielenie z rozległej terytorialnie parafii w Kobyłce kilku mniejszych ośrodków duszpasterskich.
W roku 1973 odbudowano wieżę kościoła, a w kolejnych latach wyremontowano dach kościoła, założono blachę miedzianą i odnowiono elewację.
W roku 1978 odbudowano kaplicę na cmentarzu poległych w Ossowie, a w roku 1982 dodatkowo ją rozbudowano. Dzięki staraniom ks. Konowrockiego kaplica w Ossowie pw. Matki Bożej Zwycięskiej stała się Sanktuarium Narodowym, gdzie w rocznicę Bitwy Warszawskiej 15 sierpnia odbywają się uroczystości narodowe.
Podczas posługi proboszczowskiej księdza Konowrockiego z terenu parafii Kobyłka wydzielono trzy nowe ośrodki duszpasterskie: Duczki w roku 1975, Kobyłka - Stefanówka w roku 1985 i Helenów w roku 1995.
W roku 1993 ks. prałat Kazimierz Konowrocki obchodził uroczysty jubileusz 50-lecia kapłaństwa, a w 1995 r. odszedł na emeryturę z prawem pozostania w kobyłkowskiej parafii.
Ksiądz prałat Kazimierz Konowrocki zmarł 6 listopada 2005 r. w Kobyłce i pochowany został
na miejscowym cmentarzu parafialnym.
W ciągu 34 lat pasterzowania w Parafii Świętej Trójcy stał się niekwestionowanym autorytetem, nauczycielem i wychowawcą wielu pokoleń mieszkańców Kobyłki, nieustannie zabiegającym o kształtowanie w nich wartości chrześcijańskich i patriotycznych. Po 1989 r. w odrodzonej, niepodległej Polsce włączył się we wspieranie tworzenia lokalnych struktur samorządowych Kobyłki.
Za swą pracę duszpasterską oraz działalność społeczną i patriotyczną odznaczony został:
- 28 sierpnia 1987 r. przez papieża Jan Pawła II godnością Prałata – Kapelana Honorowego Jego Świątobliwości;
- 15 sierpnia 1995 r. przez prezydenta Lecha Wałęsę, za ocalenie Sanktuarium Narodowego w Ossowie, Srebrnym KRZYŻEM ZASŁUGI;
- 30 lipca 1997 r. przez Radę Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa Narodu, za opiekę nad Sanktuarium Narodowym w Ossowie, Złotym Medalem OPIEKUNA MIEJSC PAMIĘCI NARODOWEJ.
- 15 sierpnia 2001 r. Srebrnym Medalem ZA ZASŁUGI DLA OBRONNOŚCI KRAJU.
Dnia 12 czerwca 2003 r. Rada Miejska w Kobyłce, w uznaniu zasług dla miasta Kobyłka, nadała księdzu Prałatowi Kazimierzowi Konowrockiemu HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA KOBYŁKA.
